«Ι. Ορισμός»: Ξυλογλυπτική είναι η ανάγλυφη ή έγγλυφη απεικόνιση μορφών ή σχεδίων, σε ξύλο. Η ξυλογλυπτική είναι κλάδος της ξυλοτεχνίας και διακρίνεται στην κυρίως ξυλογλυπτική, την ξυλοποικιλτική και την ξυλογραφία. Η ποιότητα των ξυλογλύπτων επηρεάζεται από την ποιότητα και το είδος του ξύλου. Το ξύλο δεν πρέπει να παρουσιάζει σφάλματα μορφής και δομής της μάζας του. «ΙΙ. Εξέλιξη της ελληνικής ξυλογλυπτικής»: Η ξυλογλυπτική είναι από τις αρχαιότερες τέχνες, αλλά και τις πιο διαδεδομένες σε όλο τον κόσμο. Η ξυλογλυπτική άρχισε με έργα, που είχαν θρησκευτικό και διακοσμητικό προορισμό στη συνέχεια, άρχισαν να κατασκευάζονται ξυλόγλυπτα ατομικής και οικιακής χρήσης και σιγά-σιγά φτάσαμε στην επαγγελματική ξυλογλυπτική των μεγάλων έργων. Τα πρώτα ελληνικά ξυλόγλυπτα ήταν τα ξόανα, στρογγυλεμένα κομμάτια από κορμούς δέντρων ή σανίδες, με απεικονίσεις θεοτήτων ή ανθρώπινων μορφών. Η τεχνική των ξόανων είναι πολύ πρωτόγονη. Ξυλόγλυπτα ξόανα δεν σώζονται, εξαιτίας της φθοράς που υφίσταται το υλικό κατασκευής τους. Υπάρχουν όμως σχετικές παραστάσεις σε διάφορα αγγεία, που βρέθηκαν σε τόπους λατρείας. Χαρακτηριστικά της τεχνοτροπίας των ξοάνων είναι η γραμμική παράσταση και η σχηματοποίηση των μορφών με μεγάλα επίπεδα, χωρίς λεπτομέρειες. Μετά τον 8ο π.Χ. αιώνα, άρχισαν να κατασκευάζουν ξόανα από πωρόλιθο. Έχομε και πήλινα ειδώλια της προϊστορικής εποχής. Οι Κούροι και οι Κόρες εξάλλου θεωρούνται εξελιγμένες μορφές ξοάνων. Η ξυλογλυπτική στη Χώρα μας παρουσίασε άνθηση κατά τη βυζαντινή εποχή. Τότε, φιλοτεχνήθηκαν σημαντικά εκκλησιαστικά έργα (άμβωνες, εικονοστάσια, εικόνες, αλλά και στασίδια) από τα έργα αυτά σώζονται λίγα μόνο, σε Ναούς και σε Μοναστήρια. Τα περισσότερα, έργα προγενέστερα του 12ου αιώνα ή μεταγενέστερα, καταστράφηκαν από διάφορες αιτίες και κυρίως από πυρκαγιές. (Από την έκδοση)