Η παρούσα μελέτη εστιάζει στη συγκρότηση και την ιστορική διαδρομή δύο οικισμών της ΝΑ Λακωνίας, του Ασωπού και των Παπαδιανίκων, από τα μέσα του 17ου ως τις αρχές του 20ου αιώνα. Μέσα από ένα μεγάλο αριθμό δημοσιευμένων και αδημοσίευτων πηγών ο αναγνώστης έρχεται σε άμεση επαφή, όχι μόνο με τα γεγονότα-σταθμούς της τοπικής Ιστορίας, αλλά και με τα ήθη, τις ασχολίες, τις ελπίδες και τις καθημερινές ανησυχίες των κατοίκων του απόμερου αυτού τμήματος της λακωνικής υπαίθρου στον αγώνα τους να επιβιώσουν μέσα στις μεταβαλλόμενες συνθήκες που υπαγόρευαν η συχνή εναλλαγή ξένων επικυριάρχων και, τελικά, η ίδρυση του Ελληνικού Κράτους. Με αυτό τον τρόπο, οι καταβολές ενός ολόκληρου αγροτικού πληθυσμού της πελοποννησιακής επαρχίας αναδύονται από τη βουβή κατάσταση, που τους έχει επιβάλει η σύγχρονη ιστορική έρευνα, και αποκτούν φωνή και υπόσταση έπειτα από αιώνες.